Водгук на верш анатоля вярцинскага жыцце даецца каб жыцце тварыць скачать

“Жыццё даецца, каб жыццё тварыць” (А. Вярцінскі)

Тем не менее, содержание для меня имеет большее значение, нежели грамматика. Тема сочинения “Жыццё даецца, каб жыццё тварыць” Анатоль Вярцінскі нарадзіўся 18 лістапада 1931 года ў весцы Дзямешкава Лепельскага р-на Віцебскай вобласці ў сялянскай сям’і. У 1956 годзе скончый аддзяленне журналістыкі БДУ. Пасля працаваў у рэдакцыях раённых газет у Давыд-Гарадку, Камянцы, Рагачове. У 1962 пераехаў у Мінск, супрацоўнічаў у рэдакцыі газеты «Літаратура і мастацтва», быў рэдактарам выдавецтва «Беларусь». Анатоль Вярцінскі з’яўляецца аўтарам шматлікіх п’ес для дзяцей. Напрыклад, «Дзякуй, вялікі дзякуй», «Скажы сваё імя, салдат», «Гефест — друг Праметэя». Ён таксама пераклаў на беларускую мову п’есы Лопэ дэ Вэгі «Раба свайго каханага», М. Себасцьяна «Безыменная зорка», В. Пальчынскайтэ «Спяшаюся за летам», якія пастаўлены ў тэатрах рэспублікі, а таксама асобныя вершы з класічнай і сучаснай рускай, украінскай, літоўскай, латышскай, балгарскай і іншымі паэзіі.

Анатоль Вярцінскі – гэта беларускі паэт, драматург, публіцыст, крытык, перакладчык. Некаторы яго паасобныя вершы пакладзены на музыку. Темы вершаў А. Вярцінскага самыя розны – гэта і беларусскі народ, і веска, і вайна, і прырода, і ўспаміны чалавека. Паэт акрамя гэтых тэм, пісаў парады, пісаў пра Якуба Коласа, Янку Купалу. Анатоль Вярцінскі высока ўзымае тэму кахання. Ён піша пра жыцце, расстанее, чалавека і час.

Адым з такіх яго вершаў з’яўляецца “Жыццё даецца, каб жыццё тварыць”. Жыццё даецца, каб жыццё тварыць. Не марнаваць, не нішчыць, не бурыць, — Які гэта ўсетакі добры, натхняльны, урачысты верш. Нават больш, чым проста натхняльны – ён пабуджальны! Прачытаўшы яго ўжо нельга проста сядзець. Хочыцца “тварыць”, “не марнавать, не нішчыць, не бурыць”, а іменна “тварыць”! Каб памяць пра цябе жыла доўга. Зразумела, што ў чалавека ніколі не будзе другой спробы на жыццё і што як пражывешь, так пражывеш.

А вось Анатоль Вярцінскі ўпэўнівае нас у тым, каб мы жылі не проста ціха-мірна, а паасабістаму, нязвычайна, непаўторна. Каб мы тварылі. Тварылі сваё жыцце, як знакамітыя тварцы. Не меньш цудоўным і надзвычайным з’яўляецца верш “Мужчына. Жанчына. Чаканне”. Ён складаецца ўсяго з васьмі радкоў, але такі цудоўны, што і сказаць няма як.

Мне вельмі спадабаўся гэты верш. У ім – усе жыцце. У ім – усе каханне. Крыху адышоўшы ад тэмы чалавечых пачуццяў, мы сустракаем верш “Перасцярога”. У ім узняты грамадскія і асабістыя адносіны людзей.

Группы, тоўпы, сборы – і ніякай індывідуальнасці. Аўтар дае параду: “Людзі, не збівайцеся у статак!”. І яго павінна слухаць, бо далей, у кожным наступным радку, А. Вярцінскі тлумачыць чаму і што можа здарыцца ў выніку. Збіцца ў статак — гэта не адзінства, збегчы ў статак — Так не будзем дэзерцірамі. Не будзем. Я прачытала яшчэ шмат вершаў Анатоля Вярцінскага.

Усе яны асабістыя, не падобныя не толькі адзін на аднаго, але і на вершы іншых беларускіх паэтаў. І ад гэтага яны запамінаюцца, запамінаюцца шматлікія радкі, напоўненныя сэнсам, эмоцыямі самаго аўтара, перажыткамі жыцця.